Thuis in de openbare ruimte?

In het essay Thuis in de openbare ruimte stellen auteurs Jan Willem Duyvendak en Fenneke Wekker dat amicaliteit een voorwaarde is voor het creëren van een zeker ‘publiek thuisgevoel’. Tegelijkertijd is dit ook het maximum wat je van mensen mag vragen. Mensen willen zich nu eenmaal tot op zekere hoogte ook thuis voelen in hun straat, buurt, wijk, stad en land. Thuis voelen is een selectieve emotie, we voelen ons slechts bij enkelen en op sommige plekken echt thuis. Toch kan in wijken en buurten ook sprake zijn van een ‘lichte’ vorm van thuisgevoel.

Het streven naar amicale verhoudingen blijkt een realistische optie voor buurtbewoners, beleidsmakers en sociale professionals. De auteurs wijzen er ten slotte op dat een openbaar (t)huis een plek is waar mensen zich nooit te emotioneel aan kunnen verslingeren, want die plek is per definitie van ‘de anderen’.